Οι  μικρό πολιτικοί μας, όταν φανερά υπηρετούν σκοπιμότητες  γίνονται καταγέλαστοι κι’ αυτό γιατί…..

Εδώ και, καιρό  η  συγκυβέρνηση σκίζει τα  ιμάτια  της  ότι, πιθανή απόρριψη του υποψηφίου  προέδρου  σημαίνει  εκλογές  οι οποίες  όμως  κρατηθείτε…. Κρίνονται  ιδιαιτέρως  επικίνδυνες , για την χώρα και, τον λαό  αλλά…

Σαν …ψιθυρίζεται  πως  εκλεγμένοι, με την ψήφο του  Ελληνικού λαού  βουλευτές, ( Χρυσής  Αυγή )  δεν αποκλείεται  κατά την τρίτη ψηφοφορία να ψηφίσουν τον μοναδικό, για την προεδρία  υποψήφιο,( εδώ, γελάνε)
τόσο ο  υποψήφιος  όσο και, πρωτοκλασάτοι βουλευτές  ευθαρσώς,  δηλώνουν την αντίθεση τους, υψώνοντας  μάλιστα  ως σημαία  πατριωτικής  ανευθυνότητας  το  αίολο σκεπτικό τους  διότι…

Άκουσον, άκουσον, σε μια τέτοια  περίπτωση  εκείνοι , δεν συμπράττουν, σε τέτοιο …έγκλημα  και , προτιμούν  την προσφυγή στις κάλπες  τις  οποίες  όμως,  με κάθε τρόπο  προσπαθούν να αποφύγουν…!

Και  η  γραφικότητα  συνεχίζεται καθώς…

Μια  …προοδευτική, αριστερά  αντιπολίτευση  που, σε κάθε ευκαιρία  διατυμπανίζει ότι, και μόνο  δύο …ναζιστές  πρώην στελέχη  της  Χρυσής  Αυγής  φώναξαν κατά την προηγούμενη ψηφοφορία  το όνομα του υποψηφίου προέδρου  θεωρείται γεγονός  πρωτάκουστο και,  προσβλητικό  κάνουν  γαργάρα  τους δεκαπέντε  επόμενους  που  συντάχθηκαν  μαζί τους  βροντοφωνάζοντας  παρών…

Καθώς  αυτό το χάπι  καταπίνεται εύκολα…

Τελικά  όλοι  τους,  «αποδεικνύεται  περίτρανα»  περιπαίζουν , μια  χώρα  κι, ένα  λαό  γράφοντας  τους  δίχως  τσίπα,  στα  πα…..  τους! 

Μια  φορά  κι’ ένα καιρό πάνω ,στο μεγαλύτερο του κόσμου βουνό που η ψηλότερη του κορυφή τρύπαγε τον ουρανό ξεκίναγε, ένας  τεράστιος γκρεμός .

 Σ’ εκείνο λοιπόν το επικίνδυνο γκρεμό ,που μέχρι  τα πόδια του να βυθιστούν στη βαθειά θάλασσα  έμοιαζε, σχεδόν ατέλειωτος …

Στην άκρη το πάνω, πάνω  έστεκε, ένα  τοσοδούλη, γκριζόμαυρο  βραχάκι.

Το βραχάκι  όμως  αυτό,  από  τα αμέτρητα  τριγύρω αδελφοξαδελφάκια  του  ήταν  εντελώς  διαφορετικό  γιατί, τα  ξεπέρναγε όλα, σε ξεροκεφαλιά  και , γκρίνια…

Τόσο, που  ολημερίς  κι’ ολονυχτίς  γεμάτο  παράπονα  και, απορίες  τα  έβαζε διαρκώς, με τη κακότυχη  μοίρα του...

Μουρμουρίζοντας,  στο  περήφανο  βουνό  δίπλα  του...

Είναι  ζωή  αυτή? …

Βρέξει ,χιονίσει να στέκομαι μουσκίδι , ξεπαγιασμένο  εδώ…

Ν α μου ξυρίζει το κορμί ο άνεμος  και, …

Σαν βγαίνει ο ήλιος,  η  πλάτη  μου να  ζεματάει  όχι  πες  μου…  

Είναι  ζωή αυτή?...

Στη απαίσια τούτη ερημιά  χρόνια  ατελείωτα  να παραμένω ,στην ίδια θέση  δίχως , να μπορώ να ξεκολλήσω?

Γιατί κι’ εγώ, σαν τα πουλιά  τριγύρω μου να μη μπορώ να  πετάξω?…

Να  πάω, στη μακρινή ,μεταξένια,  γαλάζια  γυαλάδα , που κάθε μέρα  τη βλέπω να λαμπιρίζει, στα  μακρινά  σου πόδια  αέτοκορυφή  μου?

Μα η ανεμοδαρμένη βουνοκορφή, στη γκρίνια του απαντούσε, με τη στεντόρεια  φωνή της …σιβυλλικά…

Κάποτε, σαν καταλάβεις  ποια  είναι η θέση  σου, θα μάθεις  και, το γιατί…!

Ναι  καλά,  συνεχώς  έτσι μου απαντάς κι’ αυτό το κάποτε, δεν έρχεται  ποτέ… συνέχιζε τη γκρίνια του το ξεροκέφαλο βραχάκι  ώσπου…

Μια  συννεφιασμένη μέρα, στη πανύψηλη κορφή,  που ο αέρας, μόλις  είχε καταλαγιάσει  και, η  γκρινιάρικη διάθεση του ξανάρχισε  να φουντώνει  να σου, κι’ ένα  παράξενο, κάτασπρο πετούμενο ήρθε, να  …σκαλώσει  δίπλα  του.

Ξαφνιασμένο το ξεροκέφαλο βραχάκι,  στραβοκοίταξε τον απρόσμενο  επισκέπτη ενώ, συλλογίστηκε….

Τι  πλάσμα παράξενο είναι αυτό και, πως  κατάφερε να φτάσει ως την απάτητη γειτονιά του  όπου, μόνο οι  αγέρωχοι χρυσαετοί, έφτιαχναν τις  φωλιές  τους?

Ωστόσο, πάρα  τη κακοκεφιά του, ρώτησε το  μυστηριώδη  επισκέπτη…

 Του  λόγου  σου, δε σ’ έχω ματαδεί  στα μέρη μας  ποιός  είσαι?  Από που μας  ήρθες?

Χμ!  Εγώ?  Είμαι, ένας  Ελαφροπάτης,  εύθυμος  τριγυρολόγος  του απάντησε, με στόμφο το  κατάλευκο  πετούμενο…

Πως  είπες?  Ξαναρώτησε  απορημένο το γκρινιάρικο βραχάκι.

Τριγυρολόγος… Κόσμοταξιδευτής!  Αν  έχεις  ακουστά,  ξανάπε  το πάλλευκο  πετούμενο  μα, το  ξεροκέφαλο βραχάκι  απορημένο,  εξακολούθησε  να επιμένει…

Δηλαδή?  

Να!  Ανάλογα  τις καιρικές  συνθήκες  και, τη προσωπική μου διάθεση πηγαίνω,  πότε  εδώ και, πότε  εκεί.  

Θες  να  πεις  ότι,  μετακινείσαι  παντού,  πετώντας ?

Ασφαλώς !  Με την  ίδια  μάλιστα  ευκολία,  που  κολυμπάω κιόλας  συμπλήρωσε,  ο  ευπροσάρμοστος  τριγυρολόγος…

Το  γκριζόμαυρο  βραχάκι  εντυπωσιασμένο, από  τη καινούρια λέξη, « κολυμπώντας» που, για πρώτη  φορά άκουγε συνέχισε,  ποιο φορτικά…

Για  το …κολυμπώντας  που  είπες,  δε ξέρω τι είναι  αλλά….

Φτερούγες , δε βλέπω να  έχεις  δίχως  αυτές , πως  καταφέρνεις  να  πετάς?

Νεαρέ μου φίλε!  Αποκρίθηκε  ο ελαφροπάτης  τριγυρολόγος, για  να  πετάξεις , δε είναι  απαραίτητο πάντα να φτερουγίζεις  απλώς , προσαρμόζεσαι στη φύση! 

Αυτό, μου  ακούγεται  πολύ  περίεργο, είπε το ξεροκέφαλο, γκρινιάρικο βραχάκι  ενώ, στο στενό του μυαλουδάκι,  μια σκέψη στριφογύρισε  …  προτού,  ξαναρωτήσει…

Εύθυμε τριγυροσκόπε…

Λάθος!  Τριγυρολόγος,  είπαμε …

Εντάξει , εντάξει, τριγυρολόγε,  για  ενημέρωσε με…

Όταν λες  να προσαρμόζεσαι στη φύση εννοείς , πως  κι’ εγώ, θα μπορούσα δίχως φτερά, να ταξιδέψω?

Ο  … ευπροσάρμοστος  τριγυρολόγος  ρίχνοντας  μια γρήγορη ματιά, στα κατάμαυρα  σύννεφα, που έριχναν τις πρώτες, χοντρές  ψιχάλες  αποκρίθηκε,  με νόημα, συνωμοτικό …

Καιρού  επιτρέποντος , δεν αποκλείεται, να  πετάξεις  σύντομα …

ενώ, πριν  προλάβει  να αποτελειώσει  τα …προφητικά  του λόγια  οι  ψιχάλες  έγιναν βροχή.

Η  βροχή γύρισε ,σε μπόρα και,  η μπόρα κατέληξε,  σε καταιγίδα  η οποία  γρήγορα  ,δημιούργησε  ορμητικό χείμαρρο  ο οποίος ,κατρακυλώντας  απ’ τη πανύψηλη κορυφή  στο πέρασμα  του, παρέσυρε το ξεροκέφαλο, γκρινιάρικο βραχάκι,  που  άρχισε  να σκούζει  χαρούμενο…  Ζήτωωω!

Επιτέλους…  πετάω, πετάω!   Μπράβο  φίλε τριγυρολόγε  φώναζε , στον  …ευπροσάρμοστο ταξιδευτή, που ανέμελα, ακολουθούσε  ξωπίσω του…

Είχες  δίκιο!  Τα φτερά, είναι αχρείαστα αρκεί, να προσαρμόζεσαι στη φύση…

  Ζήτωωω, ξεφώνιζε  τρελό απ’ τη χαρά του καθώς  έβλεπε να πλησιάζει γοργά την απέραντη, γαλαζοπράσινη  πολιτεία,  που τόσα χρόνια ονειρεύονταν…

Όμως , κάπου εκεί, στο μεθεπόμενο ζήτωωωωω ,ένα  ανεξήγητο  μπλούμ ακούστηκε και, το βαρύ του κορμάκι  άρχισε, να βουλιάζει , σε κάτι παγωμένο,  σκοτεινό  ενώ,  μικρές  ολοστρόγγυλες   μπουρμπουλήθρες,  ανέβαζαν στην επιφάνεια  την αδύναμη  φωνή  του.

Μπλρμμμ !  Που βρίσκομαι?  Μπλρμμμ!  Τι είναι εδώ?   Ελαφροπάτη… μπλρμμμ,  τριγυρολόγε φίλε  μου , μπλρμμμμ  που  είσαι, γιατί , μπλρμμμ χάθηκες? 

Ο  εύθυμος  ωστόσο  τριγυρολόγος  καθισμένος  αναπαυτικά  πάνω στο κύμα  του απάντησε  καθώς,  απομακρύνονταν …

Μη ανησυχείς !  Βρίσκεσαι , στο βυθό  της θάλασσας…

Ναι  αλλά  εγώ, μπλρμμμ!  Θέλω να γυρίσω πίσω  εκεί, που χαιρόμουνα τον ήλιο  μπλρμμμ…

Άκουγα τον αέρα, μπλρμμμ…

Μίλαγα, με τα πουλιάαα , μπλρμμμ…

Πες,  μου,  φεύγω μπλρμμμ  από τούτο το σκοτάδι  ακούστηκε,  ποιο αδύναμα  η φωνή  του μέσα, από  τις ανερχόμενες,  αχνές  φυσαλίδες  προτού…

Τα  τελευταία  ακούσει ,  λόγια  του ελαφροπάτη,  τριγυρολόγου…

Φίλε  μου! …Αδύνατο να σε  βοηθήσω  αλλά, αφού  δεν ήσουν έτοιμος  να προσαρμοστείς  στη φύση γιατί, σώνει και καλά  ήθελες  να πετάξεις?

Τώρα  αν ,σε λυπηθεί η θάλασσα μπορεί κάποτε,  μ’ ένα μεγάλο  κύμα  να σε βγάλει, σε κάποια  στεριά  μέχρι τότε, γεια  σουουου   είπε καθώς ,  απομακρύνονταν  τραγουδώντας…

Είμαι  το αδιάβροχο, σπουδαίο  φελιζόλ .  Κολυμπώ ανάποδα,  κολυμπώ και, κροούλ.

Πάντα  ευπροσάρμοστο  πάντα  ελαφρύ,  περπατώ στα  κύματα  φεύγω, σαν πουλί…

Αγαπητά  μου  παιδιά!  Μη φανταστείτε  ότι, τούτη η  χαριτωμένη  ιστοριούλα  τελειώνει  εδώ, έχει και, συνέχεια...

Τόσο ,για  το ξεροκέφαλο, γκρινιάρικο βραχάκι  όταν, ένα  μεγάλο στρείδι, ανέβηκε να  στρογγυλοκαθίσει στη πλάτη  του εκείνο,  έμπηξε τις  φυσαλιδοφωνές…

Ε’ εσύ, γλοιώδη τύπε!  Τι σκαρφαλώνεις  στη πλάτη μου, θαρρείς  έχω διάθεση να, σε σηκώνω…

Να  τα  μαςςς  και, ποιος  σε ρώτησε, απάντησε αυστηρά το στρείδι …

Εδώ, βρίσκεσαι  στο …βασίλειο μου και,  μη μου βγάζει γλώσσα  άλλωστε η  πλάτη σου  είναι  λεία  και, μου αρέσει  γι’ αυτό, θα  στρογγυλοκάτσω  πάνω  της  όσο θέλω,  παρείσακτε …

Συνέχισε το στρείδι  κολλώντας, ποιο γερά,  στο ξεροκέφαλο βραχάκι , που  συνηθισμένο στη γκρίνια  τα  έβαζε  ξανά,  με τη …μοίρα του αναλογιζόμενο, τι είχε και, τι έχασε…

Μα  και, για  το ευπροσάρμοστο φελιζόλ  η μοίρα  φύλαγε,  ένα διαφορετικό  τέλος…

Ευθύμοτραγουδώντας,  έφτασε  στην κοντινότερη αμμουδιά  όπου, ένας  ρωμαλέος  φοίνικας  χτυπημένος  από δυνατό αστροπελέκι  της  προηγούμενης  νεροποντής  είχε  αρπάξει  φωτιά…

Και, καθώς  το αδιάβροχο φελιζόλ …ξεκουράζονταν  κάτω από  το φοίνικα  ξαφνικά …

Ένα  χοντρό, φλεγόμενο κλαδί  του αποκόπηκε , πέφτοντας  κατευθείαν  πάνω του…

Μέχρι  ο τριγυρολόγος  να  πει  ζεσταίνομαι , ιδρώνω, καίγομαι  η  φωτιά, είχε συρρικνώσει το  …ευπροσάρμοστο  σχήμα του  μετατρέποντας  το, σε  μια μαύρη, αποκρουστική,  κολλώδη  ουσία  …

Η  συμφορά του ωστόσο  ολοκληρώθηκε,  με το επόμενο, μεγάλο κύμα,  που σαρώνοντας  την ακρογιαλιά  εξαφάνισε κάτω από  αμέτρητα  πετραδάκια,  τη κακάσχημη , καρβουνιασμένη  μορφή του!

Μικροί μου φίλοι!  Από τη  χαριτωμένη ιστοριούλα  μας …ξεπηδούν , πολύτιμα συμπεράσματα όπως:  Ποτέ, δε πρέπει  να ζηλεύουμε όσα , δεν έχουμε  δίχως , τα  εφόδια  εκείνα, που  θα  μας  επιτρέψουν  να τα αποκτήσουμε.

Επί  πλέον, δεν  ακολουθούμε άγνωστους  φίλους , που μας καθοδηγούν, σε δήθεν, λαμπερά  μονοπάτια …

Ούτε , αρκεί η  υπεροψία του …ξερόλα  γιατί,  μέχρις  ότου, αποκτήσετε τα  δικά σας,  «απόλυτης  εμπειρίας   φτερά» πρέπει , να  ακολουθείτε τις  συμβουλές  των αγαπημένων  σας  προσώπων…

Τότε, να είσαστε απόλυτα σίγουροι  πως , κανένα …στρείδι, δε θα  αποτολμήσει να κολλήσει  πάνω σας  όσο, για τις  φωτιές  της  ζωής,  με το πυροσβεστήρα της  γνώσης , θα καταφέρνετε  να τις  μετριάζετε  η και, να τις …σβήνετε  προτού, σας  κάνουν  ανεπανόρθωτη ζημιά!

Ο  Ανάργυρος - μυθάς …

Κι’ όχι, ένας  παρά-μυθάς

Μια φορά κι’ ένα καιρό τότε, που τα όνειρα, δεν είχαν σταθερή κατοικία μα τριγύρναγαν πότε δω και, πότε εκεί αποφάσισαν ότι, κάπου επιτέλους, θα έπρεπε να εγκατασταθούν  μόνιμα  αλλά… Που? 

Το πρόβλημα  φαινόταν άλυτο διότι, τα καλύτερα στέκια εκείνης  της  εποχής  ήδη, ήταν πιασμένα  όπως  ας  πούμε...

Στο ψηλότερο βουνό  όπου,  κατοικούσαν οι Θεοί!

Στις  μεγάλες  σπηλιές,  που ζούσανε τέρατα και, δράκοι!

Στη  θάλασσα… Είχαν  κάνει κατάληψη τα  ψάρια..

Κι’ ενώ, ανάλογες  προτάσεις,  για  πηγές, λίμνες  η ποτάμια  απορρίφθηκαν  ως  ανεφάρμοστες  αφού  ήταν νεραϊδότοποι , για τα δάση, ούτε λόγος  τα όνειρα, δε μπόραγαν  να συγκατοικήσουν,  σε μέρη σκιερά  γεμάτα, αγρίμια  και, ξωτικά. 

Πάνω κει λοιπόν στο αδιέξοδο, μια τοσοδούλα,  «η χαριτωμένη της  παρέας» με το ψευδώνυμο… Ονειροπόλα  διστακτικά,  άφησε να της  ξεφύγει … Στα σύννεφα…

Σύννεφα?  Να, τόπος  ιδανικός  που μέχρι τότε  κανείς  τους, δεν είχε σκεφτεί  έτσι…
Η  πρώτη βουβαμάρα της απογοήτευσης  μετατράπηκε  σε ψίθυρο  ο ψίθυρος  έγινε βουητό και, το βουητό κατέληξε, σε ζήτω και, μπράβο Ονειροπόλα  παρασύροντας  τα όνειρα  πιασμένα χέρι, χέρι, σε τρελό χορό  τραγουδώντας  χαρούμενα...

Στα  σύννεφα, στα σύννεφα να μείνουμε, στα σύννεφα…

Κάποια στιγμή, σαν τέλειωσε ο χορός,  από τα ποιο θαρραλέα όνειρα  σχηματίστηκε ,μια επιτροπή  που ταξίδεψε μέχρι τη απάτητη και, λίγο  ποιο κάτω από τους Θεούς  συννεφοφωλιά  με σκοπό να βρουν τα σύννεφα, για  να δουν αν κι’ εκείνα,  συμφωνούσαν  ώστε, να  μείνουν  μαζί  τους .

Τα σύννεφα ωστόσο, έφερναν διάφορες  αντιρρήσεις , για  παράδειγμα…

Τα κατάμαυρα  έλεγαν  εμείς, δε μπορούμε γιατί, κουβαλάμε  τη βροχή!

Ούτε  εμείς  έλεγαν τα ασημένια  γιατί, κουβαλάμε τις  αστραπές  και, τις  βροντές!

Σ’ εμάς  αποκλείεται, φώναζαν τα χρυσαφί μας  βαραίνουν οι ακτίνες του ήλιου!

Κομματάκι δύσκολο γκρίνιαζαν  τα αραιά  στη πλάτη μας, έχουμε την υγρασία!  

Ούτε λόγος  να γίνεται, αντιδρούσαν τα κατάλευκα  δε ξέρετε  τι ζόρι τραβάμε, με το χιόνι! 

Οι  αντιδράσεις, έμοιαζαν δικαιολογημένες  και, καθώς  τα όνειρα περίλυπα, ετοιμάζονταν, ξαναγυρίζοντας στην νομαδική, άχαρη μοναξιά τους  να εγκαταλείψουν τη  προσπάθεια …

Κάποια  απόμακρα  ροζ  συννεφάκια  που, δεν είχαν πει το τελευταίο τους λόγο βλέποντας  απογοητευμένα  τα όνειρα,  τα λυπήθηκαν  και ,αποφάσισαν  να επιτρέψουν σ’ εκείνα,  να μείνουν μαζί  τους, με  έναν  όμως  όρο…

Επειδή παραφορτωμένα  με τα  δειλινά  και, δίχως  καμιά στάση γύριζαν διαρκώς τη γη, θα  έπρεπε τα όνειρα, να τους  υποσχεθούν  με ποιο τρόπο, θα  ανεβοκατέβαιναν  στη πλάτη  τους  χωρίς , να τα ξεστρατίζουν από  τη καθορισμένη  τους  πορεία… 

Αυτό είναι πανεύκολο… αποκρίθηκαν  τα  όνειρα  εμείς,  ως  όχημα  μεταφοράς  χρησιμοποιούμε τη φαντασία…

Η  συμφωνία  κλείστηκε  κι’ από τότε, τα ροζ συννεφάκια  των πανέμορφων δειλινών,  κάνουν  τους  ανθρώπους  να τα θαυμάζουν,  πλέκοντας  όνειρα, με τη φαντασία  τους! 

Ανάργυρος-μυθάς …

Κι’ όχι, ένας παρά-μυθάς!

Δεύτερη μέρα Πάσχα και, καθώς είχα μεταβεί προς επίσκεψη γνωστού μου προσώπου στο νοσοκομείο εκεί, στο μέσα έξω είσοδο έξοδο δηλαδή,  τρακάρω με το φίλο μου το Λάκη που έβγαινε …πατημένος. 

Λόγω της ημέρας  έδωσα, «για τα προηγούμενα κακώς  κείμενα»  τόπο στην οργή, και , είπα  να του πω, τις  συνηθισμένες , αναστάσιμες ευχές  άλλωστε, από νοσοκομείο έβγαινε ο άνθρωπος  μπορεί  κάτι άσχημο να του είχε συμβεί …σκέφτηκα.
Γεια σου φίλε Λάκη, Χριστός  Ανέστη!
Αληθώς  κύριε Μάκη  μας.  Χίλια συγγνώμη που δε σε είδα νωρίτερα αλλά… στη  βιασύνη μου καταλαβαίνεις  …
Δεν πειράζει φίλε σε είδα όμως εγώ αλλά… γιατί , φουριόζος ? Ρώτησα,  με την προϋπόθεση να βοηθήσω, αν χρειαστεί.
Τρέχω για σκοινί  μου απάντησε μυστηριωδώς…
Τι  θες  να πεις , με το τρέχω, για σκοινί?
Από τη παραλαβή των ασθενών μου είπαν ότι, τους  τέλειωσε και , αναγκαστικά τρέχω, να τους βρω εγώ, κύριε Μάκης  μας  μήπως  εσύ, γνωρίζεις  κάποιο μαγαζί  τριγύρω, να πουλά σκοινιά ?
Παρά τη μεγέθυνση της  απορίας  μου  ξαναρώτησα …Θες  να  πεις  σπάγκο?
Όχι  ποιο χοντρό.
Σαν εκείνο της  μπουγάδας?
Ούτε, χοντρότερο…
Παλαμάρι ας  πούμε ?
Έ’  όχι και, τόσο..
Αλλά,  πόσο?
Να  περίπου ,σαν το μικρό σου δαχτυλάκι κύριε Μάκη μας  αλλά …γερό, πολύ  γερό… να κρατά ιστιοφόρο που λένε…
Και τι το θέλουν τέτοιο σχοινί στο νοσοκομείο?
Θυμάσαι  το φίλο μου το Νώντα τον μεγάλο  χωρατατζή?
Προσπαθώ μα δε τον βάζει το μυαλό μου..
Εκείνον μωρέ που διαρκώς  έλεγε ανέκδοτα και έσπαζε πλάκα…
«Κατάλαβα.. όμοιος  τον όμοιο και κοπριά στα λάχανα « είπα, να το… πετάξω μα ένεκα της  περίπτωσης  συγκρατήθηκα.. επανερχόμενος,  με ενδιαφέρον…
Τι  έπαθε ο φιλαράκος  σου?
Το σκοινί που σου λέω, είναι για την σπάνια πάθηση του!
Μπα!  Τόσο σοβαρά  ε’?

Σοβαρά, δε λες  τίποτε κύριε Μάκης  πρέπει  να τον δέσουν, επισταμένως,
«Για  ζουρλομανδύες  που δένουν  τους  παλαβούς  ήξερα  αλλά,  για αρρώστια που να θέλει σκοινί , πρώτη μου φορά άκουγα»  Για  τούτο, επανήλθα…
Με  δυο λόγια  μπορείς  να μου εξηγήσεις  πως  το έπαθε?
Δεν  άκουσες  που σου είπα ότι, είναι  μέγας  χωρατατζής…
Και…
Λύθηκε, στα γέλια..  μου απάντησε  …κακαρίζοντας  τη στιγμή που την κοπάναγε  πριν  προλάβω  να τον περιλούσω, με όσα σχολιανά  ανέβηκαν στο κεφάλι μου …
Α’  ρε  Λάκη κατεργάρη  κάπου, θα σε ξαναπετύχω  και, τότε θα δεις,  με  πόσο χοντρό  σκοινί  και, σαπούνι, θα σε κρεμάσω  αχαρακτήριστε,  σκοινομανή.

Ευ-θυμόσοφος

Πολύ, με ξένιζε το γεγονός ότι, είχα καιρό να ανταμώσω εκείνον, τον ανεκδιήγητο φίλο μου το Λάκη τόσο, που άρχισα  ν’ αναρωτιέμαι
Βρε, μπας και, του συνέβη τίποτε? …

Μήπως  αρρώστησε?  κι’ ενώ, άσχημα προαισθήματα  με πλημύριζαν ξαφνικά…
Να σου και, εμφανίζεται μπροστά μου, σαν φάντης μπαστούνι αφήνοντας  με να τον κοιτώ,  με στόμα ανοιχτό , αποσβολωμένος…
Έλα  κύριε Μάκης  μας!  Μη κάνεις  έτσι δηλαδή , με είδες στολισμένο, κουστουμαρισμένο,  με παπούτσι γυαλισμένο στη πένα  που λένε και, τρόμαξες?
Όχι  αλλά….
Τι  αλλά, κύριε Μάκης  μας!  Λούστηκα , ξυρίστηκα , κουρεύτηκα, φίλησα το κουρέα μου και, σουλατσάρω είναι λόγος  αυτός,  να με θωρείς, σαν θέαμα αξιοπερίεργο?
Στη τελευταία του φράση κάτι με ενόχλησε ώστε, να επιμείνω…
Αν  άκουσα καλά φίλε Λάκη είπες  ότι, ασπάστηκες  το κουρέα σου?
Σταυρωτά  μάλιστα γιατί , δε κάνει? 
Προφανώς  Λάκη μου τον ασπάστηκες στο μέτωπο…
Ποιο μέτωπο κύριε Μάκης  μας  στα χείλια  με φιλί  ολόθερμο τον φίλησα!
Και, κάθισε  ο κουρέας  σου να τον ασπαστείς?
Αν κάθισε?  Ψοφάει, για τέτοια.
Λάκη μου!  Ψιθύρισα  όλος  απορία … Μήπως  είναι τοιούτος?
Ο  κουρέας  μου? Φυσιολογικός  με τα όλα του… Βασιλικότερος του Βασιλέως  που λένε .
Τότε, πως  δέχεται τους  ασπασμούς  σου ?
Εγώ, πως  αποδέχομαι να με κουρέψει?  Άλλωστε κύριε  Μάκη μας  είμαι γλυκοαίματος  χώρια  που κάθε φορά μου το λέει,  όπως  τον φιλάω εγώ άλλος  , δε τον έχει ματαφιλήσει. 
Περίεργο , πολύ περίεργο και,  δε μου λες , δε μου λες  τον  πληρώνεις  πριν η μετά τον ασπασμό?
Από μένα, να πάρει  λεφτά, ούτε κατά διάνοια  το αλισβερίσι μας  γίνεται σε είδος.
Καλά  εκείνος,  σε κουρεύει  εσύ, πως  τον ξεχρεώνεις?
Με φιλιά  και, χάδια…
Όπα!  Και, θωπείες  φίλε Λάκη,  δε νομίζεις  ότι, αυτό  παραείναι  τραβηγμένο?
Αφού του αρέσουν τα χάδια μου μπορώ ,να αρνηθώ?
Κι’ όλα αυτά, γίνονται  μπροστά σε κόσμο, σας  βλέπουν?
Ανάλογα  όπως,  μας τη δώσει…
Οι περισσότεροι  το ξέρουν  μαζί , μεγαλώσαμε και, δυο παιδιά! 
Πρωτοφανές  και, ανήκουστο!
Κύριε Μάκης  μας , δεν είμαστε δα  και οι πρώτοι!  Δε χαμπαριάζεις  τι γίνεται στην Αγγλία  η σε άλλα,  πολιτισμένα  κράτη.
Τι εννοείς  φίλε Λάκη!  Φιλάνε κι’ εκεί τον κουρέα τους?
Μόνο ….Που να δεις  τι άλλες  αταξίες  κάνουνε, θα φρίξεις,  κύριε Μάκης μας!
Εντωμεταξύ  τα  αίσχη.. θέλω να πω τα πάρε δώσε, με το κουρέα  σου τα γνωρίζει  η  αξιότιμος σύζυγος σου?
Ου, από τότε ,που ξεκίνησε το πατιρντί!
Και συναινεί?  Φώναξα  συγχυσμένος .
Βεβαίως… αφού  εκείνη, με κουρεύει είπε και, την …έκανε  χασκογελώντας  προφανώς,  φοβούμενος  την αναψοκοκκινισμένη  μου γκριμάτσα   προτού, εκραγώ…
Τι  να σου κάνω, ρε Λάκη  αλλά… δε  φταις  εσύ, εγώ  φταίω,  που δε έχω  μαζί μου, ένα μπορντουροψάλιδο,  για να καταλάβεις  τι εστί,  αμερικάνικο  κούρεμα …Παλαβοτρίχη  ε’ παλαβοτρίχη!

Ο  ευ-θυμόσοφος

Οψόμεθα εις Φιλίππους.

Τελευταία ,  ονειρεύομαι κάτι, το οξύμωρο δηλαδή, ότι ξυπνώ με  το, ένα μου χέρι να έχει μετεξελιχθεί σε , μια τρανή σφαλιάρα  τόσο μεγάλη που, όταν την κινώ σκεπάζω, «σαν σύννεφο» ολάκερη την  Ελλάδα!
Καλά  πιθανόν να, με ρωτήσετε  και, πως  εξηγείται,  αυτό  το όνειρο?…
Κατά την ταπεινή μου άποψη, «αν και, δεν είμαι ειδικός επί των ονείρων» ίσως να σημαίνει, πως  ανά πάσα στιγμή απανταχού  της χώρας  μπορώ , να σφαλιαρίζω όποιον θέλω!
Τότε, ίσως  ξαναρωτήσετε και, δικαιολογημένα.
Γιατί, σώνει και καλά, θα πρέπει όπου δει , να τρατάρω τόσο σβουριχτή σφαλιάρα?
Από ότι το όνειρο μου αφήνει  να καταλάβω,  θα πρέπει να σφαλιαρίζω  όποιον, άδικα  παρεκτρέπεται…
Πως, θα ξέρω ότι, κάποιος  παρεκτρέπεται  εν  αδίκω?
Να, μια καλή ερώτηση!
Απλούστατα, διότι στο όνειρο η υπερμεγέθης  σφαλιάρα η οποία σημειωτέον ομιλεί, με προειδοποιεί…
Αν σφαλιαρίσω οιονδήποτε κατά λάθος τότε,  θα με εκδικείται  αδυσώπητα  σφαλιαρίζοντας  με ως  εκ’ τούτου, θα πρέπει να σφαλιαρίζω, με σύνεση …προστατεύοντας  από τραγικά λάθη  το τομάρι μου.
Θα αναρωτηθείτε, κάπως  έτσι, δεν ήταν κι’ ο Ζορό?
Δεν αντιλέγω όμως  εμένα,  μου λείπουν  μαστίγιο , κοφτερό σπαθί , άλογο απλώς , θα κάνω σφαλιαροτζερτζελέ.
Και,  ποια  παραπτώματα  δικαιούμαι να σφαλιαρίσω?
Μου βάζετε δύσκολα  μα, δεν πτοούμαι:  Συνυποβάλλω, ελάχιστο απόσπασμα επιλεγμένων  παραπτωμάτων  ούτως  ώστε, αφού τα μελετήσετε  ίσως, μου επιτρέψετε να ξεκινήσω, το θεάρεστο έργο… της  σφαλιάρας.

1}  Μόλις  εντοπίζω άμυαλο πυρομανή που, προσπαθεί  να βάλει φωτιά σε δάσος  τότε,  φραπ… 
Η  σφαλιάρα  αναπάντεχα,, θα αντιγράφει την φάτσα του στο πρώτο απομεινάρι  καμένου δέντρου  ώστε,  πανεύκολα  οι αρχές,  να γνωρίζουν  τον παλιάνθρωπο που, προσπάθησε.. μπας  και, πράξουν ανάλογα.

2} Στην αναιδή …κυρία που, αφήνει τα σκουπίδια της  έξω από τον κάδο μη τυχόν τα  φρεσκοβαμμένα νύχια  της  ενοχληθούν  φραπ… 
Η  σφαλιάρα , θα της δίνει να καταλάβει ότι, τα μυρωδάτα …προικιά  της, δεν είναι, για το ράφι αλλά, τοποθετούνται, στο σωστό μέρος!

3}, Στον κάθε ανισόρροπο που, βγάζει βόλτα  το  ζωντανό του και, εκείνο  …αρωματίζει το πεζοδρόμιο  δίχως  ο ίδιος  σκύψει  να τα περιμαζέψει  φραπ…
Η  σφαλιάρα , θα υπενθυμίζει στον  ανάρμοστο …κοπρίτη  το κανόνα  σεβασμού, απέναντι στους  συμπολίτες  του κι’ ότι, πεζοδρόμια  δικαιούνται μόνο οι  π……ς   ενώ, τα κόπρανα  των ζώων  είναι, για τους αγρούς .

4} Στον κάθε ανεγκέφαλο που, απλώνοντας  το …ξερό του έξω από το παράθυρο πετά στο δρόμο αποτσίγαρα διατηρώντας  πεντακάθαρο το τασάκι στο αυτοκινήτου του, φραπ…
Η  σφαλιάρα , θα τον σέρνει  πάνω στα αποτσίγαρα  του  έως ότου βρωμίσει , σαν ρέγγα καπνιστή.  

5}  Σε κάθε ηλίθιο που ,οδηγεί  κρατώντας , ένα μωρό στην αγκαλιά προσποιούμενος  ότι, του μαθαίνει  οδήγηση τότε, φραπ…
Η  σφαλιάρα , θα του χορηγεί,  μια δόση ισχυρού σοκ  μπας  κι΄ ο βλάκας,  καταλάβει την  μ….ά  που, τον δέρνει!

6} Στους  ασυνείδητους  που, ρυπαίνουν ακτές  και, θάλασσες  δίχως  να κατανοούν το μέγεθος  της  εγκληματικής  τους  ανευθυνότητας  τότε, φραπ…
Η  σφαλιάρα ,θα τους  παρασέρνει ως σφουγγοκωλάριους  στα δικά  τους  απορρίμματα  μέχρι, δευτέρας  παρουσίας!

7} Για  τους ασύδοτους  μαυραγορίτες  που ενώ,  μισθοί ,συντάξεις  και, ανεργία  καλπάζουν  ανεβάζοντας  οι άθλιοι  τις τιμές  τότε, φραπ…
Η  σφαλιάρα , θα τους καρπαζώνει εσαεί  μπας  και, καταλάβουν  πως  απ’ την μύγα ξύγκι, δεν βγαίνει!

8} Στους  υπεράριθμους  καρεκλοκένταυρους που,  έχουν αναγάγει σε σπορ την  ταλαιπωρία  όλων των υπολοίπων,  φραπ…
Η  σφαλιάρα , σε ρυθμό ποντιακού κότσαρι,  θα περιποιείται δεόντως  την γραφική  αφεντομουτσουνάρα  τους!

9.  Σε κάθε αιρετό που, θεωρεί το κράτος  τσιφλίκι του γεμίζοντας  δεξιές  η αριστερές  τσέπες, στηριζόμενος  σε  κεντρόπροοδευτικές  θεωρίες  αρλουμπουλογίας   φραπ…
Η  σφαλιάρα , θα του δίνει να καταλάβει τι εστί βερίκοκο,  με δαμασκηνί κουκούτσι!

Περιορίζομαι, σε τούτα τα ολίγα  διότι  η σφαλιάρα  λόγω ειδικού βάρους, απαιτεί  ξεκούραση  χώρια  που  ξύπνησα, με  το όνειρο  να μου έχει γυρίσει  μπούμερανκ.

Μόλις  έλαβα, μια  μεγαλόσφαλιάρα, για χρέη προς  την εφορία  αλλά… το λέει και, ‘το εν παράφραση’ ρητό.
Λάκκο, για  άλλους, …έσκαβες  ο ίδιος , θα μπεις  μέσα  τελικά, τυχεροί  όσοι  στο όνειρο μου, δεν  πρόλαβα  να σφαλιαρίσω εν’ τούτοις ….την πρακτική  εφαρμογή  του  μέτρου  τη καλοσκέφτομαι  βέβαια,  αν … Ευρωδημοσκοπικά  κι’ εσείς,  το εγκρίνεται…

Λοιπόν  τι  λέτε?

Πως?  Όχι..  τόσο αυταρχικά μέτρα?

Εντάξει, ότι  πείτε…
Η  μεγαλειώδης  σφαλιάρα ,  παραμένει  ανενεργή  καθόσον,  για  να ενεργοποιηθεί , χρειάζεται  την σθεναρή  υποστήριξη  όλων σας  παρ’ εκτός  και, η κουλτούρα  της  παρακμής, δεν την αποδέχεται  … οπότε… Οψόμεθα  εις  Φιλίππους  μέχρι  ότου, αποφασίσετε αν, θα  πρέπει  να γίνει  της  σφαλιάρας!  

Ευ-θυμόσοφος…